laddi - jón spæjó
[textar fyrir “jón spæjó”]
[vísa 1]
rigning skellur á malbikið, það er haust
göturnar eru mannlausar, það er nótt
ljósin í búðargluggunum varpar draugalegir birtu á gangstéttina, það er kalt
dökkklædd vera skýst út úr húsasundi og hverfir út í myrkrið, það er svart
hann er að störfum, einkar spæjarinn
hann gengur undir nafninu “jón spæjó”
hvaðan kom hann?
hver er hann?
hver fór hann?
hver á hann?
[viðlag]
hann var útsmoginn og snar, enginn vissi hver hann var
jón spæjó
[vísa 2]
hann sat við arinn og tottaði pípu þegar síminn hringdir
hann spratt upp úr stólum eins og stál fjöður
nasa vængirnir víkkuð
augun urðu að tveim örsmáum rifum
og svitinn spratt fram á enninu
hann lifti upp tólinu og hann sagði “hjá jóni, góða kvöldið”
“ég hef verkefni handa þér”, sagði hrjúf og loðin en jafn framt skræk og slepjuleg rödd í símann
“nú?” sagði jón og drap í pípuna á formann palisander skrifborðinu sínu
“getur þú hitt mér í kvöld út á granda klukkan ellefu þrjátíu fimm á staðartíma?”
“já, já”. sagði jón. en hvernig þetta ég þig?
“ég verð með bleika jólasveina húfu og sautjánda júní fána í hendinni” sagði hrjúf, loðna, skræka en fremur slipjuleg röddin og skеllti á
jón fór í frakkann, bretti upp kragann, setti upp sólgleraugun, labbaði út í trapan og sеtt í gang
hann var hvergi smeykur
[viðlag]
hann var útsmoginn og snar, enginn vissi hver hann var
jón spæjó
[vísa 3]
hann sat út í h_rni inn á grandakaffi og drakk appelsín
lítill feitur rangeygður og annað eyra þrem númerum of stórt
sennilega eftir mikla notkun á símtól
jón spæjó gekk rólega inn í borðinu
hann ætlaði að taka hann á taugum
og það hefðist tekist
ef hann hefði ekki runni í majónes klessu á gólfinu og dottið
hann spratt upp með slík_m hraða
að engilspretti hefði dauð skammast sín
hann settist við borðið
eyrnastór spurði hvort hann vildi eitthvað
já, “kaffi og kleinu”
hann fór að tala og talaði hratt
hann gekk allur upp og niður
og spikaðar kinnarnar hristust á auðlega
hann hrækti orðunum út úr sér
og smá kleinu mylsnur fylgdu með
hann sagði að kona sín væri sér ótrú
en hann vantaði sér sönnun
á hverju fimmtudagskvöldi, nákvæmlega klukkan tíu færi hún út og segist ætla fara með hundinn í göngutúr
en hann viss að það var lygi því þá áttu engan hund
en í kvöld hefði hann elt hana og séð hana fara inn í hús á hverfisgötunni
og eini maðurinn sem gæti komist að
hvað hún væri að gera þarna væri hann
jón spæjó bretti upp kragann, labbaði hröðum skrefum út í kuldann
horfði út í myrkrið
hann hafði verk að vinna
og það fljótt
[viðlag]
hann var útsmoginn og snar, enginn vissi hver hann var
jón spæjó
[vísa 4]
þetta var gamalt og skuggalegt hús
hulið trjáflækju og öðru vafnings jurtum
hann sveiflaði sér fimlega yfir girðinguna
og var kominn á húsin á augabragði
enda ekki nema meter frá girðingunni
hann tók upp glerskera og skar rúðuna úr einum kjallaraglugganum
steinþegjandi og hljóðalaust
hann renndi sér inn
eitthvað heitt og loðið straukst við löppina á honum
hári rés úr höfðinu á honum og hann fölnaðast upp
það birtist snöggvast upp í kjallaranum
þá sá hann hvað þetta var
þetta var bara stór og loðin rotta
hann klappaði henni og hélt svo áfram
hann fann stiga og læddist upp
hann sá ljósklæddu koma undan hurðinni
hann lagði við hl_stunar
hvað dynkir voru þetta
þá uppgötvuð hann að þetta var aðeins hans eigin hjartsláttur
hann opnaði hægt dyrnar
það brakað í hjörðum
“komdu inn jón, ég hef beðið eftir þér í allt kvöld”
sagði silki mjúk kvenmannsrödd
jón spæjó gekk hægt inn
leit í kringum sig
“við verðum hætt að hittast líka
hann er búinn að komast að þessu með hundinn, ha?”
[viðlag]
hann var útsmoginn og snar, enginn vissi hver hann var
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón spæjó
jón geir spæ
كلمات أغنية عشوائية